Met een tas vol spullen stond hij aan de deur. Hij wilde toch weer iets laten schilderen om zijn opa te herinneren. Al eerder schilderde ik zijn geboortegrond aan de haven van Vollenhove en ook zijn opa in een botter op de Zuiderzee, maar nu wilde hij graag een schilderij waarop de bewaarde spullen die hem aan zijn opa herinnerden, een plaats zouden krijgen.
Vollenhove en de herinneringen eraan hadden hem nooit losgelaten. Nog regelmatig ging hij erheen om er in op te gaan. Er te mijmeren over wat voorbij was, maar in hemzelf niet voorbij was gegaan. Om er te genieten van wat er nog was. Het waren herinneringen die samen gingen met een intens ervaren van zijn eigen vergankelijkheid. Hij telde zijn jaren en besefte heel goed dat ook hij er eens niet meer zou zijn en net als zijn opa tot het verleden zou behoren. Eigenlijk vroeg hij mij of ik hem wilde helpen herinneren. En die dankbare taak heb ik op me genomen. Het waren zijn spullen en zijn herinneringen aan zijn opa en het was zijn wereld, maar ik herkende, hoe individueel dat ook is, zijn ervaren van het voorbijgaan en nam de opdracht aan.
Ik schilderde die jaren alleen maar die enkele schilderijen voor hem. Ik had namelijk de tijd genomen om onze familiegeschiedenis te onderzoeken en te beschrijven, wat uiteindelijk tot een boek heeft geleid over vier eeuwen familiegeschiedenis op de eilanden Tholen en Goeree-Overflakkee. Voor andere dingen gunde ik me toen nauwelijks tijd, maar de verzoeken en het enthousiasme van de man die zo met zijn Vollenhove en zijn voorouders verbonden was, maakten wel dat ik eind 1999 weer volop wilde gaan schilderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten