In 1993 pakte ik het aquarelleren weer op. Ik wilde het ontastbare weer eens in het tastbare laten zien. Ik leerde snel en na een aantal aquarellen was ik helemaal in mijn element. Ik koos een dia van een karakteristiek huis op de Oostdijk van Middelharnis, die ik een aantal jaren ervoor had gemaakt tijdens een paar dagen vrij op Flakkee. Meestal was ik er van vrijdagavond tot en met maandagmiddag en zeker ook de maandagmorgen was bijzonder. Ik was dan ruimschoots geacclimatiseerd, had de familie ontmoet, was de polder alweer in en uit gefietst, en had de vertrouwde kerk bezocht. En op die maandagmorgens was ik er nóg en nam ik de tijd om eindeloos door de oude straten te lopen en foto's te maken. Overal zag ik mensen de werkweek beginnen, en ik moest nog even niets. Ik genoot van de vrijheid en de herinneringen, en het maakte me nauwelijks uit of de zon scheen of dat het dorp onder een dikke wolkendeken droomde.
De foto met het beddengoed uit het raam, met de frisse blik van de huizen over het lager gelegen dorp, was voor mij hét beeld van die vrije maandagmorgens op Flakkee. Bij het schilderen genoot ik van elk detail, van de kleuren, van het beeld dat de zichtbare werkelijkheid oversteeg. Ook dit was ik. En ik hoopte ook anderen aan te spreken met dit beeld van een hemel op aarde, van oog voor het kleine, van oog voor het licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten