Dit hondje was het eerste dat door mijn vader werd ingelijst zoals hij ook zijn eigen aquarellen inlijstte. Ik was elf jaar en bereikte met dit hondje dat ik van twee jongens op school een opdrachten kreeg om een schilderij te maken van de hond die zij thuis hadden. Ook die werden ingelijst en ik verkocht ze met lijst en al voor zeven gulden vijftig.
Ik was toen al een hele tijd druk met tekenen en schilderen. Half zeven 's morgens was ik regelmatig al beneden om vogels op zachtboard te schilderen naar plaatjes uit een natuurboek of om met potlood of conté een uil of een valk te tekenen. Ik vond het heerlijk om te doen en het echte genieten kwam op het laatst bij het afronden, bij het neerzetten van de details. Zo genoot ik bij dit hondje van het schilderen van de ogen en vooral van de haren aan de oren.
Als voorbeeld had ik een ansichtkaart gebruikt. Zo deed ik dat toen en ook jaren erna nog, maar eenvoudig was het niet. Eindeloos weer pakte ik die stapel kaarten van honden, katten, paarden, en molens uit de kast en steeds weer begon daarmee het twijfelen en het inschatten of ik in staat zou zijn het te schilderen. Ik besteedde zeker meer tijd aan dat dubben dan aan het schilderen en sommige van die afbeeldingen die ik graag had willen schilderen maar nog niet aandurfde, bleven altijd kaart en brachten het nooit tot schilderij.
Ik genoot van het eindresultaat én van het begin, de schets, en alles ertussen was ook toen toch vaak al werken en druk om te presteren. Het genieten begon met het witte tekenpapier, of met een nieuwe kladblok, nieuwe schriften. Op een kladblok tekende ik die tijd op een eerste blaadje, glad en zonder vouw, de landkaart van Italië, de laars, met de gebergten in bruine tinten en ik vond het fantastisch. Het was vanaf al zo jong dat ik liefde had voor het papier, de kleur en ik kon toen al eindeloos dromen in het beeld dat met zoeken en zwoegen, met twijfels of het me zou lukken, tot stand was gekomen. En dit was de eerste in een lijstje. Als herinnering aan het prille en onbevangen begin staat het de laatste jaren weer in het zicht op mijn kamer waar ik het elke week wel even zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten