Zaterdag 25 juli 1987 was ik vrij van militaire dienst waardoor ik mooi een paar dagen op Flakkee kon zijn. Ik trof er het eiland bij het mooiste weer dat ik er ken: noordwestenwind met felblauwe opklaringen en opklimmende stapelwolken die het landschap een dynamiek geven die onvoorstelbaar veel energie in me los maakt. Elke keer weer en het wordt met de jaren niet minder. Met mijn fototoestel moest ik er wel op uit om er iets van vast te leggen en van vast te kunnen houden. Ik zocht mijn geliefde polder op, net buiten Sommelsdijk, waar het koren goudgeel wuifde op de frisse wind en net zo veel energie uitstraalde als de wolkenlucht erboven. In de zon en uit de wind zocht ik tegen de dijk een plek om ervan na te genieten. In de verte verstomde zacht het geluid van een ziekenauto en alles werd weer zon en wolken. Ik hoopte op mooie foto's van die dag.
Ook de volgende dag was ik nog op Flakkee. Zondag, en dus met mijn ouders naar de kerk, de Grote Kerk van Middelharnis. Alles was vertrouwd: de mensen, de hoge ramen, het orgelspel, de oude pilaren, de groet, de tien geboden, het zingen, het bidden, de afkondigingen...maar een paar tellen later was alles anders. 'Na een noodlottig ongeval is gisteren op 21-jarige leeftijd overleden..' en toen de doopnamen, de achternaam, de straat...en het besef dat een van onze vrienden dood was. Ik was té verlamd om de kerk uit te rennen en de deur als een vloek achter me dicht te slaan. Ruim een uur nog bleef ik zitten, de hele dienst uit en ik wist nauwelijks hoe ik met mijn woede en verdriet door de lange straten vol mensen thuis moest komen, weg van alles en iedereen.
Ik vergat zijn energieke levendigheid niet en schilderde een paar jaar later meerdere keren naar het mooiste landschap van die zaterdag. En telkens schilderde ik in de wolken en in de op de wind wuivende halmen ook hem. Om hem niet te vergeten, om niet te vergeten te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten