Jarenlang meende ik wel weer, eens, naar het eiland Flakkee terug te keren. Er te wonen. Er gewoon even een paar minuten tussenuit te kunnen piepen, de polder in, naar vogelwikke en naar fluitenkruid, of naar de duinen en de wulken op het strand, naar de bergeenden van het Grevelingenmeer, de geelbemoste pier aan het Haringvliet. Er gewoon even een paar minuten met de mensen te delen, die ik van jongsaf ken. Maar zo zal het niet zijn en dat besefte ik in 1992, toen ik inmiddels negen jaar in Kampen woonde, goed.
Ik merkte ook toen al dat ook mijn directe leefomgeving mij - best wel wat - kan brengen wat ik op Flakkee steeds vond. Als ik het een kans geef. Als ik ook hier herinneringen en dromen aan het landschap verbindt, mezelf aan het landschap verbindt door er in op te gaan. Onder de wolken, bij de eeuwenoude stad, aan de IJssel waarin de hoge luchten zich spiegelen op fraaie lentedagen, waar het water met het vallen van de avond de paarsen en de blauwen steeds intenser kaatst, waar na een eerste koude nacht, het gouden ochtendlicht me nodigt er in op te gaan.
Met dit schilderij van Kampen aan de IJssel, zocht ik te dromen dicht bij huis en zocht ik mijn heil ook hier te vinden. Ik wilde me niet laten verlammen door de gedachte dat ik mezelf alleen op Flakkee zou vinden. En zo was het ook niet. De indrukken van die tijd zijn me als dierbare herinneringen voor altijd ingeprent door het urenlange schilderen, fotograferen en filmen van het in lome slagen golvende water, de schepen die de IJsselbrug passeerden, het klokkengelui van de Nieuwe Toren, de meerkoeten, de aalscholvers, de dovenetel en de kaardenbol, de Veluwe in de blauwe verte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten