Ik ging schilder worden! (1982)

Zaterdag 15 mei 1982 was het fantastisch mooi weer. Het weekend ervoor was het nog 11 graden, maar dag na dag was het warmer geworden en deze zaterdag spande de kroon: zonovergoten, bijna geen wind en 25 graden. Het was zo'n dag waarop je moet kiezen uit alles wat je kunt doen en ik besloot eerst een schilderij te gaan maken in het dorp, en 's middags naar het strand te gaan.

Het was voor mij de eerste keer dat ik in het dorp ging tekenen en schilderen. Ik had twee jaar eerder al wel geschilderd op kleine kartonnen kaartjes, maar dat was nog buiten het dorp geweest. En in onze straat had ik al wel eens vanaf het dak van de oude machinefabriek onze straat in vogelvlucht getekend, maar zo midden in het dorp tussen de mensen, dat was voor het eerst. In het gras, bijna bovenaan de Oostdijk, koos ik mijn plek met zicht op de Krakeelstraat, in de volksmond  'De Krak', in Sommelsdijk, het tweelingdorp van Middelharnis. Ik had geen behoefte aan kijkers, maar aan de enkeling die even een praatje maakte, stoorde ik me niet. Ik ging schilder worden! De wereld lag voor me open, en dit, zo voelde het, was het begin, nog maar het begin. Ik was toeschouwer geworden en ik genoot ervan. 

De week erna volgden meer schilderijen in het dorp, steeds verder van huis, met steeds meer wolken in de lucht. Ik vond het mooi om de straten en de huizen te schilderen, maar de wolkenlucht was voor mij ook toen al van een andere orde. Daarin vond ik wat ik zocht in het schilderen: vrijheid en een taal om me uit te kunnen spreken. Ik verlangde ernaar eens alle beeldelementen zo vrij te kunnen schilderen als de wolken, om er naar hartelust mee te kunnen improviseren. Maar zover was het nog niet; voorlopig kon ik niet zonder de directe waarneming van de zichtbare werkelijkheid.

Maar mondjesmaat is het er de jaren erna nog van gekomen, van buiten schilderen. Meestal verkoos ik het 'atelier', verkoos ik de verhalen over de dingen die voorbijgaan boven de impressie. Dat neemt niet weg dat deze eerste liefde voor het schilderen met de beleving van de zon, de wind en de ruimte, me er met groot plezier aan terug doet denken en me uitnodigt het gewoon weer eens te doen. Het zal, na alle grote verhalen, zijn als thuiskomen, als het me onbevangen mee laten nemen door de wind.