Als laatste van een lange rij huizen was dit huis aan het havenkanaal tussen Sommelsdijk en Middelharnis overgebleven. Midden jaren vijftig, kort na de watersnoodramp van 1953, was het onbewoonbaar verklaard. Een houten plank met de ingekerfde tekst 'onbewoonbaar verklaarde woning' boven de voordeur bevestigde dat. Als ik er naar binnen gluurde keek ik altijd even naar de lange rij hoefijzers en de oude gereedschappen op en rond een doorleefde donkerhouten werkbank. Ik besefte terdege dat het er eens niet meer zou zijn en had er graag iets tastbaars van meegenomen. Maar dat zat er niet in; die ene ruimte was te grondig gebarricadeerd.
Het huis verviel met de jaren steeds verder, maar het wist van geen wijken, of liever: het mocht er blijkbaar nog blijven staan. Het had iets onverzettelijks en het verval maakte het mooier. Schepen kwamen er al tijden niet meer voorbij. Het havenkanaal werd er vlakbij zelfs afgedamd. Het zal er ooit nieuw en trots bij hebben gestaan, met blije eerste bewoners, maar daaraan herinnerde het al lang niet meer. Het herinnerde aan de vergankelijkheid, dat wel, en dat wordt de meeste verlaten woningen niet gegund. Dat maakte het uniek.
Tijdens een wandeling dit jaar zag ik dat het er niet meer stond en toen ik er ging kijken, herinnerde nog slechts een enkele baksteen in het gras aan 'mijn huisje'. Dat stemde me op de een of andere manier triest. Om het voorbij gaan van de dingen, en meer dan dat, het voorbij gaan van de mensen. Al die foto's die ik door de jaren heen maakte van dit huis, dit schilderij van weemoed en herinnering, het is me eigenlijk steeds daarom gegaan: om het voorbij gaan van mensen, wat ik hier in milde vorm ervoer, wat ik hier zonder moeite kon waarnemen, ervaren en verbeelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten