In de tweede helft van 1991 stapte ik over naar een andere baan met perspectieven voor de langere termijn. Ik had juist een opleiding afgerond - waardoor ik nu die nieuwe baan had kunnen krijgen - en tijd voor mezelf gevonden, en nu kwam ik toch weer in een situatie dat ik mijn vrije tijd aan studie zou moeten besteden. Omwille van de goede zaak, namelijk brood op de plank voor dat moment en voor de tijd dat er eens jonge mensjes zouden zijn waarvoor ik te zorgen zou hebben, en dus had ik er vrede mee. Maar ik realiseerde me heel goed dat ik in het gedrang zou komen, nu ik weer zo weinig tijd voor mezelf zou hebben.
Ik besloot er een schilderij van maken. Van het verlangen en de aan mezelf gegeven opdracht vrij te zijn tegenover omringende krachten die me bonden en beperkten. Die strijd was me niet nieuw. Het had me tijdens tussenuren op de middelbare school bewust doen kiezen de natuur in te gaan. Van een van die keren is me de paarsblauwe vogelwikke bijgebleven, die ik in een van de bermen buiten Sommelsdijk in bloei zag staan. Het verlangen was er ook de reden van geweest extra vroeg naar school te gaan, om in de wildtuin bloemen te tekenen. Ook nam ik in mijn brooddoos maarts viooltjes mee die ik op weg naar de bushalte van Rotterdam Vaanweg tussen de struiken had zien staan, om ook die te tekenen. Tijdens de militaire diensttijd maakte ik honderden foto's tijdens oefeningen in Duitsland en schreef ik, als iedereen sliep, verhalen in het gepantserde voertuig ergens op de Duitse laagvlakte. Hoe dan ook wilde ik leven, mijn eigen leven leven en geen onderdeel worden van een systeem waarin ik niet meer mezelf zou kunnen zijn.
Om mezelf aan mijn verlangen - vrij te zijn - te herinneren, schilderde ik in oktober van 1991 dit schilderij. Ook al zou ik soms even moeten landen met het risico dat machten mij het opvliegen zouden kunnen beletten, ik wilde zijn als een van die vogels. Het liefst die in het groen, jong en ver van bedwingende machten, en soms als het niet anders kan als die in het rood, maar vrij, hoe dan ook. En nu, ruim twintig jaar later, roept het schilderij me op zoals ik het bedoelde en herinnert het mij aan mijn diepste verlangen en opdracht: vrij te zijn in denken, doen en spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten