Ik greep weer terug op Flakkee, naar de honderden foto's die ik er had gemaakt, en nog maakte. Ik zocht ook wel met Kampen en de directe omgeving ervan een band te krijgen, besefte ook wel dat dat nodig was om ook hier volop te leven, maar ging toch graag onder in de herinnering die onverwoestbaar in me was. Het landschap verbond me met de mensen daar, was als een tijdmachine waar ik in kon stappen waar en wanneer ik maar wilde. Ik hoefde er niet eens te zijn om het te ervaren.
Deze keer koos ik een oud schuurtje dat net buiten het dorp Middelharnis stond, of had gestaan. Een schuurtje dat niets meer moest en niets meer hoefde. Het was er omdat het er was. Ik plaatste het middenin een witte, vlakke wereld, waarin de tijd stil stond; een wereld die ik vanachter een robuust hek bewonderde. Ik keek er verlangend naar. Naar niet meer te moeten, niets meer te hoeven en er gewoon te zijn omdat je er bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten