Ik vergat op de academie het eiland niet. Het dorp op mijn eiland Flakkee dat ik in de laatste jaren dat ik er woonde zo intens in me op had genomen, was me in mijn genen gaan zitten. Het was mijn thuis, het was mijn herinnering. Het was ook de plek waar ik me op slag altijd weer hervond. En zo moest dit thuis tijdens mijn studie aan de academie wel een plaats krijgen in mijn opdrachten als ik het voor het kiezen had. Molen 'De Dankbaarheid', die ik alleen kende van oude ansichten en foto's, was door het eindeloos bekijken daarvan, en het besef dat hij vroeger zo dicht bij ons huis had gestaan,de molen geworden die me terugbracht naar mijn eiland, mijn herinneringen, mijn familie. Ik verbeeldde de molen met aquarel en krijt en deed hetzelfde met een paar huizen in de Ring van Middelharnis. Het rechtse huis had ik een paar jaar eerder op de foto gezet, toen ik had gelezen dat het afgebroken ging worden. Hier was het huis nog onderdeel van het dorp. Ernaast zette ik twee fragiele kleinere huisjes.
Ik zocht naar stevige verbeeldingen die stonden als een huis en zette die neer met harde zwarte lijnen. Zelfs de lucht maakte ik grijpbaar en driedimensionaal en net zo goed onderdeel van mijn wereld als de tastbare huizen en straten. Alles kwam er voor mij in samen: de liefde voor mijn dorp, voor de herinnering, voor de mensen, het verzet tegen het vanzelfsprekende, tegen gebaande wegen en het verlangen kwetsbaar te zijn en onkwetsbaar tegelijk. Het waren mijn beelden en mijn beelden waren mij.
In mijn studentenkamer kregen ze een vaste plek, naast elkaar, en nu weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten