Omdat ze zo vergeten leek (1991)

Telkens als ik een tijdje naar de natuur geschilderd heb, ontstaat bij mij de behoefte voorbij de horizon van tijd en plaats te gaan en dáárvan te verbeelden. En andersom. En zo keert het telkens van het een naar het ander. Ook in 1991 was er zo'n keerpunt. Ik had al meerdere schilderijen van de IJssel gemaakt, toen ik terugdacht aan het overlijden van een leeftijdgenote ruim twee jaar daarvoor, die de dood had verkozen boven het leven. Ze had, hoe kan het ook anders, zo graag een andere keuze gemaakt, ware het niet dat haar leven - waarin ze anderen wel zocht, maar niet vond - voor haar geen andere keuze had gelaten. Blijkbaar.
Ik herinnerde hoe we vroeger samen speelden. Hoe we samen hoeden van kranten vouwden bij mijn oma aan de hoge tafel in de achterkamer. En ik bedacht hoe het zou zijn geweest als het er van gekomen was samen over de Flakkeese dijken tussen fluitenkruid te wandelen; als ik haar had laten zien hoe heerlijk waardevol het leven is. Ik realiseerde me tegelijk dat dat er ook in tien levens niet van gekomen zou zijn, en als dat al zo was, het de uitkomst van haar leven alleen maar in mijn dromen zou veranderd hebben.
Over die herinnering wilde ik schilderen. Over háár wilde ik schilderen. Omdat ze zo vergeten leek. Omdat het was alsof ze haar herinnering met zich mee had genomen. En zo schilderde ik twee vogels in de lucht, twee duiven vol levenslust en vrede, om haar niet te vergeten en te zeggen: zij was hier. Met aan de oever van de rivier, in het donker, ikzelf, aan wie de vogels voorbij trekken met de tijd. Als in een droom, voor even samen.