Het havenkanaal tussen de havenkom van Sommelsdijk en de haven van Middelharnis is aan het begin van de negentiende eeuw gegraven om de haven van Sommelsdijk te verbinden met het open water toen de oude eigen verbinding door verdere inpoldering was komen te vervallen. Het kanaal was vooral nodig voor het vervoer van landbouwproducten. Vergeleken met de haven van het trotse vissersdorp Middelharnis, was de haven van Sommelsdijk een boerenhaven. Hier geen rijke huizen van reders, geen grote pakhuizen, maar schuren, wat kleinere gebouwen en een weegbrug bij het weeghuisje.
De haven van Middelharnis was er een van allure, die van Sommelsdijk een van sfeer, waar je nog zo de polder in keek, waar de achterkant van de huizen niet meegegaan was met de tijd.
De kanaaldijk was begin jaren negentig mijn vaste plek geworden om naar toe te gaan als ik even een paar dagen op Flakkee was. Ik maakte er veel foto's. Omdat ik er genoot van de rust en zeker ook omdat er plannen waren voor woningbouw, het afbreken van oude huizen en schuren en het dempen van het kanaal. Het ging er allemaal anders worden en zolang dat niet zo was, wilde ik het meemaken. Ik nam de beelden en geluiden in me op. Van de zwaluwen op rustige zomeravonden, de meeuwen die in vloeiende lijnen langs de huizen vlogen, het vlakke water met de spiegeling van oude gebouwen, het wuivende riet, de oude vlier- en meidoornstruiken waarvan de witte bloemen met de blauwe lentelucht zo'n feestelijk geheel vormden, de hoge kanaaldijk die uit de polder eerst een zwartgeteerde houten schuur trof en dan de blauwe kinderkopjes rond de havenkom en het weeghuisje, de stilte en de weemoed in november. Van die dromerige wereld schilderde ik in 1994 dit schilderij. Omdat ik er thuis was en omdat ik die niet vergeten wou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten