Na een paar jaar waarin ik, de schaarse tijd die ik had om te schilderen, alleen maar werkte aan enkele opdrachten, wilde ik eind 1999 weer eens voor mezelf schilderen. Ik besloot een taal te kiezen waarin ik vrij zou zijn. Geen naturalisme, geen wolken, geen expressionisme, geen moeten. Ik wilde vooral veel dingen niet en alleen maar schuiven met vlakken en kleuren; werken met hun houdingen, hun zich tot elkaar verhouden en hun verhoudingen. En het voelde goed. Dit was mijn domein. Als het klaar was, als ik ervan zou zeggen dat het goed was, zou ik wel zien wat het me te zeggen had.
Ik genoot ervan naast de grote vormen, de kleine te laten spreken. Kleine vlakken met elkaar te laten communiceren, of het tegen grotere op te laten nemen, elkaar in evenwicht te laten houden. Als ik deze taal een kans geef, vertelt het me over vrijheid, over ruimte, over rust en balans, over hoop en strijd. Juist doordat niets hoeft, kan alles op elk moment en op elke plaats in het beeld worden verteld en vertaald.
In mijn figuratieve landschappen heb ik me óók vrij gemaakt, door de technische vaardigheid wolken en andere elementen in het landschap tot aanzijn te roepen, door de hoeken in de ondergrond ook in de wolken toe te staan, in de lucht en in het land elke kleur toe te laten, maar dit is een volkomener vrijheid. Het is tegelijkertijd een vormentaal die bij de toeschouwer weerstand oproept, die aandacht vraagt en tijd om verstaan te kunnen worden (zoals om werkelijk gezien te worden, de ander, tijd en aandacht van ons vraagt). En die tijd is er niet of gunnen we vaak niet.
Het lijkt of andere vormentaal gemakkelijker te verstaan is ('waarom schilder je niet gewoon een mooi landschap'), maar dat is schijn. Feitelijk vraagt elke vormentaal hetzelfde als deze, wil ze verstaan worden, wil een schilderij met een station meer opleveren dan 'die ken ik, is dat niet het station van...', wil wat werkelijk wordt verteld, niet onopgemerkt blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten