In de roes van de ontdekte nieuwe manier van verbeelden, schilderde ik door. Ik vertelde het enthousiast aan mensen dichtbij: 'Ik heb een manier gevonden om alles te kunnen schilderen'. En met dat alles bedoelde ik alles wat in mij was aan ervaren, aan leven, aan ontroering, aan geluk, aan strijd tussen machten, aan hoop en aan vrezen. De stille afgewogen vormen van de maanden ervoor, kwamen tot leven. Er ontstonden werelden vol geest. Een jaar lang had ik intensief geschilderd. Landschappen van herinnering, werelden om in te verdwalen en in op te gaan. Ik had onderwerpen gezocht, en redenen om te schilderen. En nu was het zover dat ik daar de vrucht van plukte.
Aan de linkerkant begon ik mijn verhaal. Als inleiding. Zwaarbeladen wolken, dreigend boven eenzaam donker land. Aan de horizon nog wat licht waar onheilspellend om wordt gestreden. Onbetekenend weinig als je in het volle licht staat, bron van hoop en toch genoeg voor als je in het donker gaat.
Ik kende het van de donkere nacht toen ik het eiland Goeree-Overflakkee alleen rond probeerde te lopen. Om twaalf uur 's nachts was ik Middelharnis uit gelopen, over het Wilhelminabruggetje, de donkere polder in, de donkere druilerige polder door. Het beetje licht onder de zwaarbewolkte hemel was genoeg, zelfs meer dan genoeg om er urenlang overgelukkig alleen te zijn. Zo kán het zijn. Het is tegelijkertijd beeld van mensen die moeten leven in werelden waar het toch al weinige licht door machten sterker dan zij, dreigt te worden ontnomen. Van mensen die alles dreigen te verliezen.
Ik verwonder me erover dat het dan toch genoeg is, een sprankje licht, om de moed niet te verliezen, soms tegen beter weten in. Het is als wachten op de morgen (en ik hoor ze verzuchten in de woorden van de traditie waarbinnen ik ben opgegroeid: '... de morgen, ach wanneer.'). Daarover schilderde ik. Vanuit het licht, maar met de ervaring en de wetenschap dat het maar zo, volkomen anders kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten