Nog een keer liet ik een wereld ontstaan, door steeds maar weer een vlak of vlakje toe te voegen. Eerst ging het nog nergens over en zette ik de gekleurde vlakjes naast elkaar, zonder enig verband en zonder enige betekenis, zoals de eerste schreden van een kind in de wereld die dan voor hem nog zonder betekenis is. Maar toen, na maar een paar minuten, begon het en werd het een spel van reageren en beinvloeden. Toen deed het ertoe. Deed elke toets ertoe.
Ik liet me meenemen in het zich zelf vormende beeld. Een chaos lijkt het, maar zonder ordening is het niet. Hoe lang je ook kijkt, hoe lang je ook zoekt en vraagt, helemaal helder wordt het niet, al lijkt er een patroon zichtbaar achter al die vlakken en vlakjes. Het gonst. Van de geruchten zou je kunnen zeggen. Van wat het wel en niet zou kunnen zijn. Het beeld is uiteindelijk gelaten wat het geworden was. Iedere uitspraak over wat het is, zou afbreuk doen aan deze werkelijkheid.
Nu, ruim tien jaar later, brengt het beeld mij op gedachten over het leven. Over wat we begrijpen - en dat is veel en steeds meer. En over wat we om ons heen zien en ervaren. Over waar de mensheid al vanaf haar bewustzijn over spreekt en over schrijft in honderdduizenden gedichten en verhalen. Over de liefde, over het omzien naar de ander, over onze ontroering, over tegenmachten die het leven willen ontnemen, over het voorbijgaan. Vanwaar we zijn en waartoe. Ook om ons heen gonst het van de geruchten, zelfs van een stellig weten en de sprekers vinden hun toehoorders. Omdat we willen weten en begrijpen. Ook wat we niet weten of begrijpen kunnen. We moeten het laten wat het is: mysterie. Ons in eindeloze variaties erover uitlaten is het hoogsthaalbare. En wat mij betreft is dat meer dan genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten