Na het eerste Laantje van Middelharnis volgde er nog een. Nog steeds met de zichtbare hand van mensen in het landschap, maar stiller. Het geluid is gedoofd in de al dagen ervoor gevallen sneeuw en mensen ontbreken nóg meer. De avond valt en mensen wagen zich niet meer buiten en zeker niet buiten de bewoonde wereld. Meer dan maanlicht valt niet over het beijsde pad, maar juist in deze mysterieuzer wereld ben ik thuis. Weg van de drukte, maar nooit ver. Het is grenzen opzoeken, vrij, alleen en net aan de eenzaamheid voorbij. Ik adoreer het besneeuwde landschap, dat de tijd een halt toe roept en de wereld harmonieuzer maakt.
Op Flakkee lag niet vaak sneeuw en als het er lag, was het kort. Vaak viel het tevergeefs als het smolt bij het aanraken van de grond. Ik stelde me dan voor hoeveel er had gelegen als het allemaal was blijven liggen, of als de regen die volgde gewoon nog sneeuw zou zijn geweest. Zo kort lag het er vaak, dat ik de nacht niet vertrouwde na versgevallen sneeuw in de avond. Te vaak had ik 's morgens vroeg teleurgesteld moeten zien dat het weg was en van alle plannen niets door kon gaan. Maar als het er dan wel eens lag, en als het maar eindeloos door bleef sneeuwen bij temperaturen veilig ruim onder nul - wat me op Flakkee maar zelden is overkomen - dan was ik ook in alle staten. Als een spons nam ik de indrukken op zulke dagen op. Ik keek mijn ogen uit, maakte glijbanen, gooide sneeuwballen, gleed achter auto's, genoot van de beelden in het dorp en erbuiten en jaren later maakte ik er op zulke dagen honderden foto's van. Omdat ik het me in wilde prenten en omdat het voorbij zou gaan.
Met die herinneringen schilderde ik de sneeuw in het Laantje. Sneeuw die de indruk wekt nog wel een tijdje te blijven liggen. Een wereld van niet-voorbijgaan, waarin je het kunt wagen (even) te geloven dat alles blijft en er de volgende morgen gewoon nog is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten