De Kwade Hoek is een buitendijks natuurgebied ten noorden van Goedereede dat bestaat uit duinen, duinvalleien en een strandvlakte, waar de vorming van het land alle ruimte krijgt. Vanaf mijn eerste bewuste kennismaking met de natuur ken ik dit gebied. Eerst op zaterdagmiddagen met mijn vader en later ook, en steeds meer, alleen, heb ik er uren gewandeld. Ik heb er genoten van de heerlijke watermunt, van heelblaadjes en duizendguldenkruid, van rode en witte ogentroost en de groenblauwe zeedistel.
De laatste jaren is het meer zwerven geworden, meer opgaan in de ruimte van water, zand en wind. De ruimte waarin ik verlangend dromen kan. Waarin ik vrij ben. Volkomen mezelf ben.
Eenmaal de, niet zelden doorweekte duinvalleien door en de duinen over, ontvouwt zich de wijdse ruimte van de zoute strandvlakte, waar in de zomer de zon genadeloos staat te branden. Waar in andere seizoenen harde winden gevuld met zand het landschap geselend afbreken en opbouwen, tot het is vastgelegd door zoutminnende planten die tegen de dynamiek en de omstandigheden daar zijn opgewassen. Het gebied is al door velen opgemerkt en ontdekt. Door dromers, door vogelliefhebbers en natuurbeschermers, zoekers van rust en ruimte. Maar nooit is de aandacht massaal. Het is een wereld voor het geluk van de enkeling.
Bij het tot stand komen van dit schilderij koos ik die wereld uit. Ik vulde de lucht, en won er weer ruimte op terug door er wolken van te wissen. Tot het goed was. Tot het mijn Kwade Hoek geworden was met wolken die mijn muziek zijn op die mooiste dagen. Ik geniet ervan als hier de zon mij teistert of de genadeloze wind. Als het zand in vlagerige stroken opgejaagd een weg zoekt over het strand. Als de leeuwerik er op hoge toon grote hoogten zoekt. Ik ben er onvoorstelbaar thuis. Ontmoet er mezelf. Realiseer me er op een vanzelfsprekende manier, dat ik onderdeel ben van een groter geheel. Voel me er in hogere sferen, zonder te wagen, ook niet met een enkel woord, het mysterie dat ik daar ervaar vast te leggen. Ik zou het alleen maar kleiner maken. Ik zou het alleen maar geweld aan doen.
De strandvlakte opgaan, in werkelijkheid of schilderend, is voor mij bevrijding. Ik laat er de last van al het moeten en al het doen wat hoort, van alles wat iedereen denkt of dacht van wie dan ook van me af. En er wordt wat van anderen gedacht en gesproken. In uitgebreide betogen en tussen neus en lippen door wordt van anderen het beeld in stand gehouden, dat ooit van die ander werd gevormd. Terwijl bevrijding zou moeten worden gegund. Terwijl het leven zou moeten worden gegund. Het is het genadeloze van kleine (maar net te grote) gemeenschappen waar iedereen elkaar 'kent' en waar met meerderheid van stemmen iemand wordt verworpen of omarmd. Van geloofsgemeenschappen waar mensen in hun hemel welkom zullen zijn en anderen niet. Van media en misbruikers van media die met een geschetst beeld mensen verlammen en verguizen.
Het beeld van de Kwade Hoek roept me op, de gevonden vrijheid de ander te gunnen. De ander de kans te geven zichzelf te zijn en steeds weer anders. Het is ook voor mij niet verkeerd er alleen al om die reden - en er zijn nog heel wat redenen meer - er een paar keer per jaar te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten