Wolkenluchten slepen me steeds weer mee in hun energieke verhaal boven de horizon. Ze raken me. Roepen energie in mij wakker; het meest als ze bij noordwestenwinden, tegen een achtergrond van hard blauw, met hoge stapelwolken voorbij drijven. In de tijd heeft iets of iemand mij die taal geleerd. Een taal die ik eerst alleen kon lezen en gaandeweg heb leren schrijven zodat ik er mijn eigen verhalen mee kon vertellen. Van wat ik beleefde, maar niet beredeneren kon.
Deze keer koos ik voor een staand schilderij en dat zegt meer dan van hoogte en breedte als kille maten. Het is kiezen voor het tot stilstand komen van het verhaal dat zich bij liggende formaten van links naar rechts ontrolt. Het is kiezen voor de verticale lijn. Voor de verbinding tussen aarde en hemel, wat van oudsher in onze beleving verbinding is tussen onze wereld en die daarboven, tot waar we geen toegang hebben en vanwaar zoveel mensen hulp verwachten.
Boven is de ruimte van de verbeelde goden, van onze verlangens en onze hoop. Daar denken we die ons voorgingen. Soms als sterren in de nacht. Het is een onberedeneerde werkelijkheid, die ik omarmd heb tot waar zij grijpbaar is gemaakt. Tot waar zij domein van het weten geworden is.
Ik schilderde een landschap onder de wolken, waarmee alles maat krijgt. Waarmee hemel en aarde verbonden worden, op elkaar reageren en het samen op een zingen zetten. Een landschap dat ik niet zou hebben geschilderd als ik niet naar het door weilanden en velden omgeven Kampen was verhuisd, onder wolken die ik niet had geschilderd als niet op Flakkee mijn jeugd had doorgebracht. Het werd er tot een plaats waar ik eindeloos wil dwalen, tot een manier waarop ik wil zijn. Hemel en aarde als vanzelfsprekend met elkaar verbonden. Zonder het ervaren mysterie te willen vatten. Gewoon maar verhalen vertellen, in eindeloze variaties, zoals we dat al zoveel eeuwen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten