Schilderend had ik me al vaak bewust werelden verbeeld waarin ik wilde zijn. Waar ik naar terugverlangde. Om me terug te laten voeren in de tijd. Naar ervaringen. Naar mensen en plaatsen waar ik met hart en ziel aan verbonden ben. Soms ging het anders en liet ik me meevoeren in de onbekende wereld waarin ik al schilderend terecht gekomen was. Zo ging het ook nu weer. Ik was beland in een onheilspellende wereld, waarin ik me omringd door bedreigende machten, verlaten door het licht, maar moest zien te redden. En daar schilderde ik op door. Ik dacht me ergens in het donker, waar ik vol ontzag keek naar wat zich voor mijn ogen voltrok. Zoals ik eens, net buiten Sommelsdijk, een enorme hagelbui opzocht en over me heen zag en liet komen. Ik schilderde het licht, verontrustend weinig soms, ook overdadig veel maar wel steeds verder weg. Buien en hoog opklimmende wolken.
Zo is schilderen ook een stuk opvoeren als in het theater. Een theater waar je zo uit kan lopen, de onbezorgde avond in. Zoals je filmzalen uit kunt lopen en gehoorzalen. Met wat het nu bij me oproept is het meer. Is het ook een beeld van ons leven met machten die ons kunnen maken en breken. Lang en voor sommigen - zo het lijkt, maar schijn bedriegt ook vaak - een leven lang, gaat het goed. Maar vaak ook wordt het licht gedoofd. Van vergeten en verlaten mensen. Van mensen die geliefden, bij wie ze zo gelukkig waren, soms als donderslag bij heldere hemel, verliezen. Van mensen die alles uit handen valt als hun gezondheid het laat afweten of als het ongeluk hen hoe dan ook treft.
Dat ik op dezelfde aarde leef, even kwetsbaar en omgeven door dezelfde machten, doet me de dagen plukken. Tegelijk besef ik dat ik lichtdrager heb te zijn voor wie op welke manier dan ook in het donker verzeild raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten