Ik had in voorbije maanden met het schilderijen in kleurvlakken een nieuwe werkelijkheid ontdekt. Een werkelijkheid achter ervaring en beleving. Ik stond ermee als toeschouwer op een afstand van wat om me heen gebeurde en gebeurd was. Ik had het leven aan me voorbij laten trekken zonder er onderdeel van te zijn. En het voelde als ultieme vrijheid.
Maar beiden hebben in ons onderdak: de toeschouwer en die zich overgeeft aan de ervaring zonder te hoeven weten. En dus hebben we te zoeken naar de gewenste balans. Tussen toeschouwen en ervaren. Ieder op een eigen manier, ieder met een eigen verhouding tussen het een en het ander, wat bron is van onbegrip en misverstaan. Bron van scheiding van wegen en het ontstaan van totaal verschillende mensen, werelden en gemeenschappen. Bron van onrust als we met het ouder worden de natuurlijke omgang van een kind met beiden, verliezen of dreigen te verliezen.
Na een tijd van toeschouwen heb ik steeds weer behoefte onder te gaan in het ervaren. En omgekeerd. Ze roepen elkaar in die zin tot de orde, om niet alleen de een en niet alleen de ander te zijn. Schilderend zocht ik na de bezinning, de beleving weer op. Beheerste beleving, wat schilderen, musiceren en dichten nou eenmaal is. De vrijheid van het abstracte schilderen wilde ik niet prijsgeven. Ik nam haar mee in de zoektocht naar wat voor mij ultieme verbeelding zou zijn. Verbeelding waarin de structuur, de ervaring niet uit zou sluiten. Waar vormen in het hele beeld een plek konden krijgen zonder op die plek absurd te zijn. Waarin ik me totaal herkennen zou. Ik zocht een manier van schilderen waarmee ik alles schilderen kon. Zoals ik zoek naar een balans tussen weten en ervaren waarmee ik alles zien kan. Om niet veroordeeld te zijn tot heen en weer pendelen tussen beide. Tot nooit rust en nooit thuis.
En het lukte. Ik had voor mezelf dé manier van verbeelden gevonden. 'Als een kind zo blij', noemde ik het schilderij. Ik zag het voor me, en ik was het. Het was van twee werelden een geworden. Het herinnerde me daarbij opnieuw aan de stille afspraak met mezelf, het kind in mij niet te verliezen. De idealen, de leergierigheid en de vreugde niet. En als het even kon de bewaarde rest van mijn onbevangenheid niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten