Op mijn vijftiende wilde ik met verf kunnen improviseren als anderen met muziek. Eigen werelden kunnen scheppen waar ik zo in zou kunnen stappen. Maar toen ik het probeerde, moest ik teleurgesteld vaststellen dat het me niet lukte. Naar een voorbeeld schilderen ging prima, maar alleen bij nul, op een vel wit papier beginnen, dat was een brug te ver. Ik had tijd nodig, moest leren waarom ik wilde verbeelden en hoe. Toen ik begin 2000 weer volop ging schilderen, herpakte ik de vrijheid van de intensieve schilderperiode rond 1991.
Bij dit schilderij begon ik op wit en al het andere was avontuur. Ik schetste een horizon, schiep wegen, woeste grond, huizen en een onbetrouwbare lucht met wolken die zo vast leken als het land waarboven ze dreven en dreigden. Ik schilderde de weg in een sfeer waarbij je jezelf afvraagt of het verstandig is verder te gaan, of dat het beter is te schuilen in een van de huizen. Hier zijn ze er nog, verderop misschien niet meer.
Ik leef met huizen in de buurt. Soms schuil ik, vaak ook niet. Ik kan het me veroorloven - in veel tijden en culturen een levensgevaarlijke onderneming - nog even alleen verder te gaan, tot andere conclusies te komen. Tot rigoureus andere zelfs. Het wordt er, zo is mijn ervaring, alleen niet drukker op, voorbij de huizen. Het leven leef ik er intensief, dat zeker, maar het is er stiller. Zo stil, dat anderen afhaken en teruggaan omdat ze niet zonder de beschutting kunnen of willen.
In de huizen, waar het weten heerst en in elk huis weer een ander weten, had ik kunnen schuilen bij de verbeeldingen die van het mysterie zijn gemaakt, die het mysterie klein hebben gekregen. Maar ik heb besloten, na mijn oor er te luister te hebben gelegd, toch verder te gaan. Op zoek naar andere antwoorden en vaak ook geen. En dat was en is de eerste meters best wel even wennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten