De eerste maanden van 2000 had ik geschilderd op formaten tot maximaal een halve meter bij zeventig. En dat begon me te knellen. Het moest ruimer en grootser. Ik koos voor twee keer zo groot en het was gelijk genieten. Met brede gebaren liet ik al schetsend en schilderend een wereld voor me ontstaan en ik zou net zo lang doorgaan tot ik me erin thuis zou voelen. Het beeld groeide uit tot een stuifzandvlakte waar de wind het zand tot golvende hoogten heeft opgestoven en geharde mossen en grassen vat op het zand proberen te krijgen.
Ik dacht terug aan de wandeling over zo'n vlakte op het heetst van de dag. Ik doolde er als een verliefde zwerver, was er helemaal vrij, en opende als vanzelf alle zintuigen om te voelen en te ervaren. Opgetogen ploegde ik er urenlang, zwetend door het mulle zand. Dat was leven! En als ik even stilstond, nooit lang, lachte en danste het hele landschap (in mij): de lucht, de wolken en het blonde zand. Het was ondeelbaar geluk. Het was mooier dan ik bij thuiskomst iemand uit kon leggen.
Met dit schilderij probeerde ik het opnieuw. Ik sprak me ermee uit over geluk en dat deed me goed. Ik wilde het gezegd hebben. Dat het kan. Dat het leven strijd is, zeker, maar dat - als het ons even gegund is - het op momenten zoveel meer is dan dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten