Naar elk seizoen kan ik uitzien, maar de winter is toch wel heel bijzonder. Het is steeds weer spannend wat de winter brengt en het hangt soms van kleine dingen af hoe de wereld er dan buiten uitziet. Een graadje kouder betekent het verschil tussen een natgeregende donkere wereld, waar ik al gauw op uitgekeken ben en een paradijselijk witte die van mij weken mag blijven. Ik houd van de grijzen in al hun variaties, van de sneeuw, van vorst en ijs, van mist, ijzel en hagel. Ze maken de winter tot mijn favoriete seizoen. Met abstracte vormen wilde ik ervan schilderen, uit liefde voor al die tinten naast en met elkaar. Het lichte blauw van de lucht met het wit van de wolken, de nog lichtere blauwe tinten van de sneeuw, de bruinen van bomen, struiken en boerderijen, de oranjebruine tinten van het riet langs bevroren vaarten en plassen, de zware grijzen van de luchten die boven de sneeuw hangen en het landschap voor dagen in hun greep kunnen houden. Bij het schilderen kwamen ze uit mijn herinnering op en belette niets ze allemaal een plaats te geven.
Ze zijn voor mij de winter en als ik ze nu in dit beeld zie, is het heerlijk dwalen tussen sferen van licht op het midden van de dag en bij het vallen van de avond, waarop je moet maken dat je thuiskomt.
Sneeuw en ijs verlammen de moderne maatschappij, maken een einde aan het geraas van auto's en treinen, ontnemen mensen middelen waarmee ze het seizoen dachten te kunnen negeren. We worden dan weer wat meer mens, en mensen onder elkaar. Al die tienduizenden schaatsers door natuurgebieden en op de ijsbanen, de vele wandelaars door besneeuwde parken en bossen, en al die miljoenen foto's die gemaakt worden na versgevallen sneeuw, zijn in die zin uitingen van een verlangen naar schoonheid, rust en stilte, naar contact met mensen. Naar samen temidden van de elementen zijn en over die beleving honderduit kunnen spreken.
Met de abstractie dring ik door tot veel van wat me zo van de winter doet houden. Andere aspecten vragen andere technieken en verbeeldingen. Het maagdelijk wit van onaangeroerde sneeuw heb ik al meerdere keren bewonderd in een winterlandschap van Jan Voerman jr. dat elke dag staat opgesteld in het Voermanmuseum in Hattem. Wat een fantastisch oog had die man voor wat sneeuw is en wat het licht daarmee doet, en wat een vaardigheid om het zo uit te beelden. Om duizelig van te worden. En zo zijn er zoveel die het niet laten konden. Ieder met een eigen oog, een eigen ziel en een eigen stijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten