Ten noorden van Goederee op Goeree ligt natuurgebied de Kwade Hoek. Steeds verder groeit daar het strand van zand dat uit het westen door de wind wordt aangevoerd. Het is geen strand voor dagjesmensen; je moet er eindeloos lopen en als je rechtdoor lopend de bruisende zee wil bereiken, modder je voor je het weet, door een zwarte kleiige smurrie. Het is hier werk in uitvoering van de natuur zelf. En juist daarom kom ik er graag. Juist daarom denk ik er graag de mooiste wolkenluchten.
Toen ik weer een wolkenlucht wilde schilderen koos ik in mijn gedachten en uit herinnering dan ook voor de ruime wereld van de Kwade Hoek. Uit niets, althans vanaf wit papier, liet ik ze ontstaan. Zoals wolken groeien op een broeierige dag, steeds hoger, steeds intenser met ongedachte kleuren en tonen. De ondergrond van het strand werd zo het toneel van een dramatisch stuk dat zich boven mijn hoofd afspeelde. Het zijn geen voorbijdrijvende wolken, maar wolken die de stellingen hebben betrokken en het erop aan willen laten komen. Er is nog nauwelijks enig blauw van de lucht te zien en toch bedreigt het mij als toeschouwer niet. Ik zie het aan en kan me er door laten vermaken. Ik zou er ook machten in kunnen zien, goden op strijdwagens die over ons lot beschikken en daarboven om de overwinning strijden. Als een hemelse weerspiegeling van de strijd die op onze aarde wordt gestreden.
Het is als met de werkelijke wolkenluchten die zo nu en dan boven onze hoofden hangen en voorbij drijven. We kunnen ze negeren, we kunnen er verbaasd naar kijken, ons angst in laten boezemen, er zoveel in zien als we willen. Ze kunnen herinneringen en belevingen in ons wakker roepen, ons op gedachten brengen, zoals eeuwenoude eiken, hoge bergen, donder en bliksem en mistflarden deden en nog doen. Het zijn verbeeldingen uit ons besef dat we omgeven worden door machten en krachten groter dan wij. Machten waarvoor we kunnen dansen om regen af te dwingen, waarvoor we kunnen buigen en waaraan we offers kunnen brengen, opdat ze ons zouden ontzien. Verbeeldingen die ons niet leren hoe die machten en krachten zijn, maar wel wie we zelf zijn: kwetsbare en afhankelijke mensen die het er met hun geliefden telkens graag levend en genadig van afbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten