De laatste jaren dat ik op Flakkee woonde, begin jaren tachtig, ging ik regelmatig en al in het voorjaar naar het strand boven Ouddorp. Ik genoot er van de vrijheid, de eigen tijd en de enorme ruimte. Van de kleuren van de lucht van rond half elf als het blauwviolet aan de horizon nauwelijks van de zee was te onderscheiden en prachtig afstak tegen het warme oker van het strand. Het waren de kleuren van de hele dag nog voor me, die me optilden boven het leven van alledag uit.
Als het nog te koud was op het strand gaf ik me in een duinpan, uit de wind, over aan de zon waar ik af en toe in keek met toegeknepen ogen. De stralen schitterden me tegemoet alsof de zon het juist op mij had gemunt. Om het gevoel van die heerlijke dagen op te roepen, hoef ik maar in de zon te gaan liggen en op diezelfde manier in de zon te kijken. Waar ik ook ben, hoe lang het ook geleden is. Het is een onverwoestbare herinnering.
Er gebeurde die dagen verder niets. Het was uren lang alleen ik, de zon, het mulle warme zand, het blauwgroene helmgras en de blauwe lucht. Een paar jaar later schilderde ik er op de academie een groot olieverfschilderij van op doek. In de tere kleuren van die mooie dagen, de wolken flinterdun en het was nauwelijks te zeggen waar ze begonnen en waar ze eindigden. Het is er achtergebleven toen ik de academie verliet en een andere student heeft er is waarschijnlijk de verbeelding van zíjn werkelijkheid overheen gelegd.
En nu had ik het opnieuw opgepakt en er weer van geschilderd. Nog een keer het voorjaar en de herinnerde vrijheid. Nog een keer de dromerij waar ik elk jaar mee zou willen beginnen en die me er ook de laatste jaren wel eens bracht. Maar ik gaf me er niet de kans te komen tot de rust van die vroegere dagen. Dat wel te doen, is de opdracht aan mezelf voor de eerstvolgende keer. Een zonovergoten dag uitkiezen en dan dertig jaar later diezelfde ervaring als toen...Het voelt, tegen beter weten in, als een overwinning op de tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten