Op het strand bij Veere (2002)

In de zomer van 2002 vierden we onze vakantie voor het eerst in Zeeland. Drie weken lang woonde we in Veere, met zicht op de toren van de Grote Kerk. Op de mooiste dagen, en dat waren er veel, leefden we op het brede strand dat al net zo leeg en rustig was als Veere zelf. Even tijdloos ook. Die dagen trok de zon zijn baan langs een zomerse hemel en veranderden telkens licht en kleuren. De ochtend doopte zich in diepe tinten en lange zachte schaduwen die midden op de dag verhardden onder een genadeloze zon.
Het ruime strand vormde het toneel voor het spel van lucht en licht en wolken. Zo voelde het en elke schakering en elke omzetting vertelde een eigen deel van het grote verhaal. Voor wie het zag. Voor als ik het zag, tussen de bedrijven door. Tussen het voetballen en het dollen in de golven door, want het genieten van het hoge toneel viel samen met het spel, met voeten in het warme zand. Op die momenten weet ik het zeker: de vrolijk en onbevangen spelende mens is voor mij de mooiste.
Terug in Veere schilderde ik ervan. Het was dromen uit de herinnering aan die dag. Een herinnering die zich vermengde met al die andere van dagen aan het strand, waar dan ook. Met die van dertig dagen aan het strand van Ouddorp in de zomer van 1983, toen ik geslaagd was en de zeeën tijd die dat opleverde, samenviel met een heerlijk warme en lange zomer op Flakkee. Mijn laatste zomer op Flakkee en dat wist ik goed. Het verklaarde dat ik die lange zonnige weken niet aan het werk ging, maar naar het strand, hoezeer mijn vader zich ook hardop afvroeg wat ik al die dagen toch op het strand te zoeken had. Ik verkoos de zanderige houten vloeren van de strandtent en de brandende en bruinende zon, het liften van en naar het strand met Moonlight shadow van Mike Oldfield uit de radio op het hete asfalt aan het eind van lange dagen, boven zoveel honderd gulden. Ik nam er de herinneringen van in me op. Van de kleuren in de ochtend, de wolken zo dun, dat je ze geen wolken noemen kon, van het gloeiend hete zand, het blauw en violet. Van de vrijheid, van als het mee zou zitten nog zoveel voor me.
Op de stranden bij Veere viel het allemaal samen, en ik genoot. Net als van het schilderen ervan.