Een eindeloze, stille wereld (2002)

Als we vlak voor de winter staan, verdwijnen de laatste intense kleuren van de herfst en hult het landschap zich in grijze tinten. Het is de tijd van weemoed. Van de dingen die voorbij gaan. Van verlaten  landschappen waarin ik nooit eenzaam, maar graag alleen ben. Het is de tijd van onverklaarbaar heldere en nooit gewiste beelden en herinneringen die tevoorschijn komen als sterren bij het vallen van de avond. Ze zijn er altijd, maar verdragen de hectiek en alle prikkels van de omringende wereld niet. Vanaf november zijn ze er op vrije dagen. Ongevraagd, en ik geniet ervan. De geur van het zand in de kelder onder de gasfabriek, de emmers met kluiten gras en paddenstoelen, de bomen waarin ik klom met elk een eigen vorm, de vijver met goudvissen op de route naar de kleuterschool, de dolgelukkige weg naar huis met onder mijn arm een vel tekenpapier van een kwartje, de groen met rode stekelbaarsjes in een hoge weckpot in het kamertje waar mijn zusje was geboren. Het witte bankje op het plaatsje bij opa en oma achter het huis. De vrolijke boerenbontborden waarvan ik bij hen at die ene keer. Eindeloos veel herinneringen aan de lieve jonge jaren, aan al die glimlachen van het leven van waartussen - als daarvan dan sprake was - de misère is weggewassen met de tijd.
In de winter van 1991, een mooie met een paar weken lang sneeuw en kou, en tochten over hard, zwart ijs, maakte ik foto's van de uiterwaarden aan de IJssel, tegenover Kampen. De wereld droomde er onder een waterige zon en ik liet me erin opnemen. Nam de beelden van die tijdelijke wereld mee om ervan te genieten als in andere jaren de winter verstek zou laten gaan en de maanden met wind en regen zouden passeren, zonder zelfs een sprankje hoop op winterweer. Het waren foto's om niet te vergeten. Om er ooit eens van te schilderen. En elf jaar later kwam het daar van.
Ik schilderde uit verlangen een eindeloze, stille wereld met ijsschotsen die achtergebleven waren op de verijsde oever, met de dromende stad vol gebouwen die de eeuwen trotseerden op de achtergrond. Een wereld die niet wordt bedreigd door pekel, dooi of regen. Door niets en niemand.