Ik kon het niet laten, wilde het niet laten, weer even schilderend terug te gaan naar Flakkee. Wéér nam ik de dia die ik er rond 1988 maakte en die me al zo vaak aan het schilderen had gezet. Het is het zicht vanaf de Molenweg aan de rand (toen nog) van Middelharnis, op de dijk naar Stad aan 't Haringvliet.
Ik genoot opnieuw van de zon en de wolken. Van het ruisende riet en het golvende, goudgele koren dat al zoveel jaren eerder was gemaaid. Het beeld vermengde zich met het gevonden geluk dat daar, al lijkt dat voor mij soms zo, niet voor het oprapen ligt, maar aangezet door het beeld in mij opwelt. Een deel van de verbeelding is er dan ook niet te vinden voor wie het eiland op zou zoeken. Dat deel zal de toeschouwer zelf mee moeten nemen, zelf toe moeten laten, op moeten roepen. De kleuren werden krachtiger dan ik ze daar ooit zag. Het werden mijn kleuren en mijn wolken.
Het roept ook míjn herinneringen op. Aan de enkele fietstocht op een winderige zomerdag, naar mijn oom en tante die voorin Stad aan 't Haringvliet aan de dijk woonden. Aan de tocht in de auto toen ik een uur na het overlijden van mijn moeder naar die oom en tante werd gebracht. Twee mooie mensen die het, in mijn beleving, waagden tegen de stroom in te roeien. Die benieuwd waren hoe het je ging, die het keurslijf van de gewoonte niet accepteerden en een eigen weg gingen. Ik ben veel mensen dank verschuldigd om wat ze me, waarschijnlijk onbewust, meegaven, ook mensen die met de stroom meedrijven, maar zeker ook deze twee.
Over de Stadsedijk reed ik ook naar een boer om er bollen te pellen. Kleine bollen, waardoor het een eeuwigheid duurde om de kist vol te krijgen en waardoor er per uur zo weinig verdiend werd, dat iemand het had gewaagd bij de dikke, sigarenrokende boer te protesteren; even later was de deur kort opengegaan en had de verhitte boer 'drie gulden voor 'n kiste' toegebeten. Dat was twee kwartjes meer. Reden genoeg om even ingehouden te juichen. Na een week had ik genoeg geld voor een elektrische trein en hield ik het weer voor gezien.
Het zijn herinneringen die al gauw verloren gaan in het grijs van de tijd. Herinneringen die een ander niet kan zien, maar die van het schilderij er voor mij niet alleen een maken uit herinnering, maar zeker ook tot herinnering. Tot in lengte van dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten