De ontmoeting van water, lucht, wind en land is aan zee, op het strand en in de duinen telkens weer anders. Aan een dag intensief opnemen van wat zich daar aan me voor doet, zou ik jaren verbeeldingen kunnen ontlenen. Zoals dat kan aan de indrukken van een enkele dag uit het gewone dagelijkse leven. Het gewone waarnaar je terugverlangt, meer dan naar het extreme en ultieme. De geur van de vroege ochtend en het geluid van vogels in de tuin en om het huis, die ik alleen maar waarneem als ik echt vrij ben, waardoor het lijkt alsof ze verbonden zijn aan vakanties en vakantieadressen. Op andere plaatsen lijkt het daardoor doorgaans beter, mooier. Daar ruik ik de bloemen, hoor ik de vogels en zie ik de kleuren in de lucht. Het zijn de dingen die we verlangen als alles ons uit handen valt. De dingen die we na een bezet en gevierd leven, voor geen goud zouden willen ruilen tegen wat we ook maar bereikten. Het zijn de dingen die ons vanzelfsprekend omringen en die we alleen maar hoeven toe te laten om er van te genieten.
Aan zee is het genoeg de vrije ruimte, de atmosfeer en de ervaring toe te laten. Meer wordt er niet van je verwacht, en dat maakt het tot zo'n heerlijke omgeving. Althans voor mij. Zoals ook de zandverstuivingen en de uitgestrekte velden van de Veluwe.
Daardoor is het schilderen ervan ook zo bevrijdend. Je schildert een horizon en het feest kan beginnen. Ik hoef de herinnerde ervaringen met het licht en de lucht, de ruimte en de wolken maar toe te laten en de verlangde wereld ontstaat. In dit schilderij, dat ik na de zomervakantie in Veere maakte, dwaalt het ongrijpbare zonlicht over het strand en bloeien al even ongrijpbare wolken op. In allerlei opzichten is het niets. Is het slechts dromerij waar je niets voor koopt. En was de dromerij met het toelaten van ervaringen en herinneringen eindpunt, dan was het misschien ook wel niets. Maar het is meer. Het doet meer. Het houdt mijn ogen in de realiteit van alledag open voor het kleine en onvervangbare. Voor het licht, voor de wolken, voor de bloemen die de een na de ander de bermen en de velden kleuren, voor de liefde van mensen en voor mensen, voor hun liefde voor het ogenschijnlijk onbetekenende. Het houdt op de been in een wereld waar mensen tussen genadeloze raderen van economie, van macht, van ziekte, van onrecht, van gewoonte en overtuigingen verloren dreigen te gaan en tot slechts overlevers dreigen te worden. Tot overbruggers zonder nog te weten waarnaar. En dus koop ik er veel voor. Meer dan ik voor mezelf nodig heb, en veel meer dan ik lang had durven dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten