Een wereld van verbeelding (2004)

Op de academie heb ik heel wat keren op doek geschilderd, maar daarna koos ik telkens voor papier. Totdat ik een paar opdrachten kreeg, met de wens dat ik op doek zou schilderen. En zo kwam ik er uiteindelijk toe dat ook voor mezelf te doen. Het gaf me de kans voor een groter formaat te kiezen dan ik tot dan gewend was. Ik kocht een opgespannen doek van een meter bij één meter twintig. Heerlijk, zoveel ruimte en het schilderen met brede slagen tot het beeld aan het woord kwam. Tot het taal werd. Tot het sprak over wat oog en hart ooit ergens hadden gezien. Over wolken die spreken van geluk en licht dat korenvelden in goud verandert. Over wolken die het licht wegnemen, die woorden vormen voor de neergeslagen en gekwetste ziel.
Wolken zijn voor mij dragers van de boodschap dat er aan te ontsnappen valt. Aan de aarde die mensen bindt aan zoveel moeten en dromen in mensen doet verstommen. Ze nodigen me uit een eigen weg te gaan. Om met ze te spreken. Ze geven me energie die ik nergens meer vandaan dacht te kunnen halen. Andere keren vertellen ze van onheil en dreiging, van weemoed en wanhoop.
En toch: wat wolken voor mij ook zijn geworden en wat ze ook met me doen, ze zijn van verbeelding. Zoals heilige bergen die met hun top tot in godenrijken reiken. Waar goden worden ontmoet en wijsheid aan mensen wordt overgedragen. Niet omdat het zo is, maar omdat we het zo zien, doordat ze voor ons dragers van meer geworden zijn. Omdat ze ons doen ontsnappen aan de aarde en tot meer bewegen dan het aardse. Tot omzien naar mensen om ons heen.
Over dat leven met de verbeelding, de relatie met de wolken, van de wolken met de aarde, van het elkaar vinden van die twee uitersten, schilderde ik die meer dan een vierkante meter vol. Vol met individuele en collectieve verbeeldingen, tot drager van geheimen en herinneringen. En toch: een wereld van verbeelding. De wolken dansen niet, spreken niet, genezen niet, omarmen ons niet. Niet uit zichzelf. Ze doen het omdat wij het doen. En wij doen het omdat we plaats geven aan het mysterie. En er zijn er, die zeggen dat dit plaats geven aan het mysterie, het mysterie zelf is.